λυκιά μου Ελλάδα!
τι κι αν ποτέ σου δε με γνώρισες;
εγώ είμαι απ’ τα παιδιά
που σε μια νύχτα καταβρόχθισες
νέος, ταλαντούχος και γεμάτος τόσα όνειρα
εσύ όμως με ωθείς…
στην πρώτη μου απόπειρα
με βλέπεις σαν αυτόχειρα που βρίσκεται στα πρόθυρα
μα εγώ κρατάω ολόκληρα τα σχέδια που χω κάνει
σαν τους βουλιμικούς που ναι πάνω απ’ τη λεκάνη
μέσα σου έχεις πεθάνει κι ας μην το χεις καταλάβει!
δέξου με σαν κάποιον που θελε να σε προλάβει
απ’ όλα τα ευτράπελα, τα μεγαλεία τι τα θελα;
κολύμπαγα ανάσκελα με τόσους καρχαρίες
με φάγανε τα λόγια τους κι οι κοσμοθεωρίες…
ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΔΑ!
ΚΟΙΤΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΣΟΥ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΕ
ΤΟΝ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΥΤΗ ΣΟΥ
ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΗ ΖΩΗ
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΤΟΙΜΗ
ΤΑ ΛΑΘΗ ΣΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ…
Στου Περικλή τη χώρα
ποιοι αλήθεια είναι ελεύθεροι;
πάντως όχι αυτοί
που κρατάνε στάση ουδέτερη
πως γίνεται οι δεύτεροι
να βγαίνουν πάντα πρώτοι;
κι εγώ να νιώθω
σαν τον Προμηθέα Δεσμώτη!
μου δώσαν το φιλί
του Ιούδα του Ισκαριώτη
ποτέ όμως δεν κόλλησα
τη νόσο του προδότη
μ ’ένα βηματοδότη
στην Ευρώπη πορευόμαστε
και μ’ άδειες πάντα τσέπες
πολλά ονειρευόμαστε
χαιρόμαστε πως κάποτε
όλα γύρω μας θ’ αλλάξουν
πως κάποτε οι πολιτικοί
τη χώρα αυτή θα φτιάξουν
στα μάτια να κοιτάξουν
το φοβούνται και το ξέρεις
εσύ όμως τους επέλεξες
γι’ αυτό και υποφέρεις
γι’ αυτό ποτέ δεν χαίρεις
ιδιαίτερης εκτίμησης
Αφού σε κάναν θύμα
της νέας ανατίμησης
αφύπνιση συνείδησης
φέρνω με κάθε στίχο
κι ας μ’ έχουν τόσα χρόνια
με την πλάτη μου στον τοίχο…
μου λένε « κάνε μουσική»
για τις μάζες και τα πλήθη
λέω « κάνω μουσική »
για να μείνουν κάποιοι στίχοι…
στο μυαλό και στην ψυχή
του εκάστοτε ακροατή
αυτή όμως η αντίληψη
πλέον δεν επικρατεί
το μυαλό μου αδυνατεί
έστω να το πιστέψει
την ώρα που ο εαυτός μου
προσπαθεί να ανατρέψει
όλα τα δεδομένα
με μια πένα φλεγόμενη
μέσα σε μια σκηνή
τόσα χρόνια αμφιλεγόμενη
ποιοι θα ναι οι επόμενοι;
δεν ξέρω αλλά προσεύχομαι
κι αυτά που μου πλασάρουν
τ’ αρνούμαι δεν τα δέχομαι!
κι αντιπαρέρχομαι…
στους διάφορους ειδήμονες
που κάνουν προπαγάνδα
με τακτικές επίμονες
γι ‘αυτό και όσο θύμωνες
κανένας δεν νοιαζότανε
ποιο θα ταν το αποτέλεσμα
από καιρό φαινότανε
παρέλυσαν τα πάντα
κράτος κι οικονομία
πώς να πεθάνεις;
όταν κοστίζει κι η κηδεία!